Burn-out gaat niet over werkdruk.
Het gaat over stoppen met voelen.

Er wordt vaak gedacht dat burn-out het gevolg is van te veel werken, te weinig rust nemen, of structureel over je grenzen gaan. En natuurlijk speelt dat allemaal mee. Maar dat is niet het hele verhaal. Sterker nog: dat is het topje van de ijsberg.

Wat ik zie in mijn praktijk, bij cliënten én uit eigen ervaring is dat burn-out vaak begint op een veel subtieler niveau:
Je bent gestopt met voelen.

Of misschien beter gezegd: je systeem heeft je laten stoppen met voelen. Omdat dat veiliger leek.
Je hebt je overlevingsmechanisme geactiveerd. En daar blijf je in hangen.

Wat er dan gebeurt, is dat je wel dóór blijft gaan, misschien zelfs functioneert op hoog niveau, maar ondertussen totaal bent afgesneden van wat je lichaam je eigenlijk probeert te vertellen.

Je negeert signalen van vermoeidheid. Je dempt emoties. Je rationaliseert. Je denkt jezelf door de dag heen.
En je raakt steeds verder verwijderd van je lijf. Totdat dat lijf op een gegeven moment de stekker eruit trekt.
Niet omdat het zwak is. Maar omdat het juist heel intelligent is.

Want het autonome zenuwstelsel laat zich niet foppen.
Als jij maar blijft ‘doen’, terwijl er diep vanbinnen iets anders nodig is, dan zal je lichaam uiteindelijk gaan protesteren.
Door slapeloosheid. Spanning. Darmklachten. Paniek. Gewrichtspijn. Brain fog. Geen energie meer om ‘gewoon’ te leven.

Dan zeggen mensen: Ik voel me opgebrand.
En dat klopt. Want je innerlijke vlam is letterlijk niet meer bereikbaar. Je systeem is alleen nog bezig met overleven.

Maar dat protest begint niet in je hoofd.
Dat protest begint in je lijf.

Je hoofd denkt in taken, deadlines en verantwoordelijkheden.
Maar je lichaam denkt in veiligheid. In dreiging. In ruimte of spanning.
En je zenuwstelsel is daarin ongekend precies.

Het scant voortdurend: Is dit veilig?
En als het antwoord te vaak “nee” is, schakelt je systeem over op de overlevingsstand: vechten, vluchten, of bevriezen.

In die stand draait je hoofd overuren, maar sluit je lichaam zich af.
En dat is de paradox: veel mensen met burn-out voelen zich mentaal overbelast, maar fysiek juist afgestompt.
Ze kunnen niet meer ontspannen, maar voelen ook nauwelijks nog emoties.
Ze liggen uitgeput op de bank, maar hun zenuwstelsel blijft ‘aan’.
En in plaats van te zakken, blijven ze hangen in die grijze mist van moeten, moeten, moeten.

Je hoofd zoekt verklaringen.
Maar je lijf zoekt veiligheid.

Wat je hoofd dan doet, is verhalen bedenken.
Waarom voel ik me zo? Wat gaat er mis? Wat moet ik oplossen?

En negen van de tien keer zoekt je brein die oorzaak buiten jezelf.
Bij je werk. Je relatie. De wereld. Je verleden. Of een fysieke aandoening.

En ja, er zijn vaak externe factoren die bijdragen.
Maar het is jouw lijf dat al die tijd het alarm af laat gaan.

Sterker nog: die paniek, die piekergedachten, dat gevoel van onveiligheid; het zijn vaak geen signalen van buitenaf, maar van binnenuit.
Een lichaam dat schreeuwt om aandacht.
Niet met woorden, maar met sensaties.

Bijvoorbeeld de bekende ochtendpiek van cortisol. Je wordt wakker, nog niets is er mis, maar je voelt paniek.
En je hoofd gaat rennen: Wat heb ik gemist, wat moet ik nog doen, wat als dit nooit overgaat?

Maar er is op dat moment geen reëel gevaar.
Het is je lichaam dat een oud patroon herhaalt: een gevoel van onveiligheid dat op dat moment nergens op slaat, behalve op wat je systeem gewend is.

De oplossing zit niet in nóg meer nadenken.
De oplossing zit in leren voelen.

En dat is het werk waar ik zo in geloof.
Niet praten óver je stress.
Niet leren je gedachten te kalmeren.
Niet wachten tot je ‘zen’ genoeg bent om te gaan mediteren.

Maar eerst: leren voelen.
Leren afstemmen op je lijf.
Op wat daar leeft, opgeslagen ligt, vastzit, fluistert.

Want zolang je blijft proberen om via je hoofd te fixen wat je lichaam probeert te zeggen, blijf je in cirkeltjes ronddraaien.
Het enige wat je dan doet, is het innerlijke alarm sussen zonder te begrijpen waar het voor afgaat.

En juist daarom is lichaamsgericht werk geen luxe.
Het is geen ‘extraatje’. Het is geen wellness.

Het is een fundamenteel ander pad.
Een pad waarin je niet per se alles hoeft te analyseren of begrijpen.
Maar waarin je jezelf toelaat om opnieuw veiligheid te ervaren via het lichaam.

Want pas als je zenuwstelsel voelt dat het veilig is, kan het loslaten wat vastzit.
Dan mag er ruimte komen. Trilling. Zuchten. Huilen. Verzachting.
Niet omdat jij het pusht. Maar omdat je systeem het zelf weet.

Rust ontstaat niet in je agenda.
Rust ontstaat in je zenuwstelsel.

Veel mensen proberen te herstellen door vrij te nemen. Op de bank te liggen. Minder afspraken te maken.
Maar échte rust, de diepe rust die tot in je cellen zakt, die ontstaat alleen als je lichaam voelt dat het niet meer hoeft te vechten.

En dat gebeurt niet vanzelf.
Dat vraagt oefening. Herhaling. Aanwezigheid.
Dat vraagt dat je weer leert afstemmen. Niet op je to-do’s, maar op je binnenwereld.

En dát is waarom lichaamswerk zo krachtig is.
Niet omdat het je laat ontspannen.
Maar omdat het je weer laat verbinden.
Met jezelf. Met je lijf. Met wat er werkelijk is.

En weet je…
Elke keer als ik iemand spreek die zo midden in een burn-out zit en verdwaald is in alle verhalen, in het zoeken naar oplossingen, verklaringen, lijstjes en plannen… Dan denk ik maar één ding:

Kon ik je maar even op de mat leggen.

Gewoon daar, op een zachte ondergrond.
Zodat je niks meer hoeft.
Zodat je spieren eindelijk kunnen ontspannen.
Zodat je adem weer naar beneden mag zakken.
Zodat je hoofd heel even geen controle hoeft te houden.

Zodat je voelt:
ik word gedragen.

Dat alle zorgen, taken, gedachten heel even gepauzeerd worden.
Dat je lichaam mag verzwaren, alsof je jezelf teruggeeft aan de grond.
Dat iemand je aanraakt zonder iets van je te willen.
Zodat elke vezel in je lijf de boodschap krijgt:
het is veilig. je mag loslaten.

Want dat is wat ik je gun.
Niet nóg een oplossing. Niet nóg een strategie.
Maar ruimte. Zachtheid.
Thuiskomen in jezelf.

Wat ik helaas vaak zie, is dat mensen in een staat van uitputting juist de andere kant op bewegen.
Ze gaan meer werken. Meer sporten. Ze blijven ‘doen’.
Of ze vluchten in Netflix, social media, afleiding. Meer eten, of juist veel minder. Alles gericht op de buitenwereld.

Maar wat je dan écht nodig hebt…
is dat je stopt met wegbewegen van jezelf.
Dat je stil durft te worden.
Naar binnen durft te keren.

En ik weet dat dat eng kan voelen.
Want daar, binnenin, is het lang stil geweest.
Of juist te luid.
Maar precies daar ligt de ingang.

Durf te voelen, lief mens. Open je lijf.
Niet omdat je moet herstellen.
Niet omdat je snel beter moet worden.
Maar omdat jij het waard bent om je veilig te voelen in jezelf.

En als je voelt; Pat, dit is precies waar ik in zit. En het lukt me zelf maar niet om er verandering in te brengen.
Neem dan eens contact met me op. Samen kijken we welke ondersteuning helpend kan zijn voor jou.

Vaak denk je dat jouw pad uniek en heel complex is. Door alles wat je meegemaakt hebt en wat je al met verschillende methodes en therapieen hebt geprobeerd aan te pakken. Maar niets leverde blijvende verbetering op. Tot nu toe.

Laten we er samen eens naar kijken. Ik ontmoet je graag.
Liefs Patty